Inni niż my?

Uwielbiam obserwować świat...

Siedząc w parku zauważyłam grupę młodych ludzi-kilku chłopców i dwie dziewczyny-usiedli naprzeciw mnie.

Wtem zza klombu wyszedł chłopak,niepełnosprawny,poruszający się charakterystycznym,powłóczystym krokiem.Ale gdybyście zobaczyli jego oczy!Pięknooki;p

Zbliżał się,wówczas jeden z chłopców zaczął się śmiać, a wraz z nim cała grupka.I stało się coś,czego bym się nie spodziewała.Inwalida zbliżył się do chłopca,powiedział coś,{wybaczcie nie usłyszałam}co sprawiło,ze chłopiec, który go przedrzeźniał otworzył buźkę!A Pięknooki odwrócił się od grupki i poszedł dalej z wielkim uśmiechem na ustach.

Bardzo ciężko jest nam zaakceptować czyjąś odmienność.Widząc człowieka niepełnosprawnego stajemy się tłumem gapiów,zastanawiających się "jak on się porusza",''co jej się stało?"

Rozśmiesza mnie hasło''niepełnosprawni pełnosprawni w pracy",bo czy ktoś z Was widział człowieka z niepełnosprawnością pracującego  w banku,sklepie lub innej instytucji?Ja osobiście poza telewizją nigdy.A przecież to tacy sami ludzie jak my!

Niepełnosprawni są w dalszym ciągu dyskryminowani.W autobusach znajdują się naklejki "Miejsce dla niepełnosprawnych",ale nikt tego nie zauważa.To samo tyczy się parkingów.

"Niepełnosprawnych jest ponad 50 mln w UE,Wiele niepełnosprawnych dzieci nie ma równego dostępu do kształcenia się,Jedna na dwie osoby niepełnosprawne nigdy nie miała możliwości
uczestnictwa w życiu kulturalnym, sportowym, nie miała dostępu do teatru,
kina, sali koncertowej, biblioteki ,Przeszło 200 tys. osób niepełnosprawnych jest zmuszonych do życia w
zamkniętych placówkach, bez prawa decydowania o swoim życiu,
pozbawionych możliwości korzystania z podstawowych praw człowieka."!!!

Jakże przykre, że tak się dzieje. Mam nadzieje,że nasza świadomość się zmieni,zrozumiemy że każdy z nas jest równy i ma prawo do normalnego życia.Może wreszcie spod maski obojętności wyjdzie zrozumienie i szczery uśmiech.